Του Σπύρου Παπαγεωργίου
Σύμφωνα με πληροφορίες του Orthodoxia.info εκοιμήθη σήμερα (σ.σ. Σάββατο 5 Αυγούστου 2017) τα ξημερώματα ο Άρχων Πρωτοψάλτης της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως και εμβριθής Μουσικοδιδάσκαλος κ.Δημήτριος Ιωαννίδης.
Όπως ανακοίνωσε ο υιός του Κυριάκος Ιωαννίδης στην προσωπική του σελίδα στο Facebook, «Με μεγάλη μας οδύνη σας ενημερώνουμε ότι ο Άρχων Πρωτοψάλτης Δημήτριος Ιωαννίδης ο Πατέρας μας έφυγε σήμερα τα ξημερώματα να συναντήσει την πολυαγαπημένη του σύζυγο και Μητέρα μας γιατί δεν άντεχε άλλο μακριά της…Καλό ταξίδι ΠΑΤΕΡΑ….!!!! »
Οι ρίζες της οικογενείας του, ξεκινούν από την Καισάρεια της Καππαδοκίας και τα κλωνάρια της, ανθίζουν στο Κοντοσκάλι της πάλαι ποτέ « Βασιλίδος των Πόλεων ». Ο ίδιος, γεννήθηκε το 1940.
Με την είσοδό του στο Δημοτικό Σχολείο, άρχισαν και τα πρώτα του βήματα, πάνω στις Κλίμακες της Βυζαντινής Μουσικής, με τη βοήθεια του Πατέρα του Κυριάκου, από τον οποίον απόκτησε το γνήσιο « Πατριαρχικό » λεγόμενο Ύφος, ενώ παράλληλα έμαθε όσο λίγοι την Τυπική Διάταξη των Ιερών Ακολουθιών της Θείας Λατρείας μας.
Σε ηλικία 10 ετών γνωρίστηκε με τον Μεγάλο Δάσκαλο της Πατρώας Μουσικής κ.Θεόδωρο Χατζηθεοδώρου, με την προσωπική παρέμβαση του οποίου προς τον τότε Επίσκοπο Ρωγών και Πρωτοσύγκελο της Αρχιεπισκοπής Αθηνών (και μετέπειτα Μητροπολίτη Κοζάνης) κ. Διονύσιο, διορίστηκε στον Δεξιό Χορό του Μητροπολιτικού Ναού Αθηνών, υπό τον Πρωτοψάλτη κ. Περιστέρη.
Κατά την εποχή εκείνη, είχε την ευτυχία να ακούσει και να σπουδάσει από κοντά, Μεγάλους Πρωτοψάλτες και Δασκάλους της Βυζαντινής Μουσικής, όπως τους κ. κ. Βλαχόπουλο, Γεωργιάδη, Ρουσσινόπουλο, Μαργαριτόπουλο, Σακκίδη, Περσίδη, Ελοσίτη, Καμπανίδη, Μουτάογλου, Σαββινόπουλο και αρκετούς άλλους, από τους οποίους διδάχθηκε πολλά.
Εάν όμως όπως λένε πολλοί, γνώριζε μερικά πράγματα, γύρω από την Β. μουσική μας, αυτό το όφειλε στον Νίκο το Σαλτάρη, τον Κουλουριώτη Μουσικολόγο, ο οποίος από τα 17 του χρόνια, τον παρακολουθούσε ανελλιπώς και τουλάχιστον 2 με 3 φορές το μήνα, συζητούσαν επί ώρες για διάφορα θέματα, γύρω από την Βυζαντινή Μουσική. Αυτή η επικοινωνία, κράτησε για 30 – 35 χρόνια.
Βέβαια το «λούστρο» στην ψαλμωδία του, άρχισε να το αποκτά αργότερα, μετά την γνωριμία του, με τον Πρωτοψάλτη Δημήτριο Μαγούρη, από τον οποίον έμαθε ( όπως λέει και ο ίδιος ) να ψάλλει Κανόνες και τελειοποιήθηκε μουσικά μπορούμε να πούμε, με την πολύχρονη συνεργασία που είχε, με τον ( έκπτωτο από τις Τουρκικές αρχές ), Άρχοντα Πρωτοψάλτη της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, Θρασύβουλο Στανίτσα, του οποίου υπήρξε για αρκετά χρόνια, Δομέστικος, στενός φίλος και συνεργάτης.
Από το 1953, σε ηλικία 13 ετών, πρωτοδιορίζεται σαν Λαμπαδάριος, τον Ιερό Ναό της Αγίας Μαρίνας Πειραιώς, αρχίζοντας έτσι, την σταδιοδρομία του σαν Ιεροψάλτης. Μιά σταδιοδρομία, που συνέχισε ευδόκιμα επί 54 ολόκληρα χρόνια, ψάλλοντας σε διάφορους Ναούς, του Λεκανοπεδίου της Αττικής. Από το 2007, απεσύρθη από την ενεργό δράση και ασχολείτo με την σωστή διάδοση της Βυζαντινής Μουσικής. Ο τρόπος που αποδίδει αυτά που ψάλλει και υποστηρίζει, βασίζεται πάνω στη λεγόμενη « Πατριαρχική » νοοτροπία και απαγγελία.
Το 1978, δημιούργησε το « Φροντιστήριο του Ιεροψάλτου », όπου δίδαξε σε Συναδέλφους Ιεροψάλτες (διορισμένους και μή, κατόχους Πτυχίων και Διπλωμάτων Βυζαντινής Μουσικής και Μουσικοδιδασκάλου), Θεωρία, Τυπικό και Εκτέλεση. Το Φροντιστήριο αυτό, λειτούργησε μέχρι το 1983, στον Ιερό Ναό του Αγίου Ελευθερίου Καμινίων Πειραιώς και, μεταξύ των άλλων, πέρασαν απ’ αυτό και 14 Κληρικοί.
Το 1986, ίδρυσε το Σύλλογο Διάσωσης και Διάδοσης της Εθνικής Παραδοσιακής μας Μουσικής, με τον διακριτικό τίτλο « ΟΙ ΥΜΝΩΔΟΙ », του οποίου ήταν Πρόεδρος και Χοράρχης, στο τμήμα της Χορωδίας, η οποία έχει διαπρέψει με τις εμφανίσεις της, σε όλες τις αίθουσες της Αθήνας και του Πειραιά, καθώς επίσης και στήν Επαρχία, με ομολογουμένως τεράστια επιτυχία. Ο αείμνηστος Θρασύβουλος Στανίτσας, ακούγοντας κάποτε μια κασέτα από εκδήλωση της Χορωδίας, είχε πεί σε παρευρισκομένους : «Πάει ! Αυτός μας πήρε τα οφφίκια».
Είχε ασχοληθεί επισταμένα με το Δημοτικό μας Τραγούδι, του οποίου ας σημειωθεί, ήταν άριστος εκτελεστής, έχοντας μεταφέρει περισσότερα από 2000 τραγούδια στη Βυζαντινή Σημειογραφία, καθώς επίσης και πάνω από 110 Μανέδες.
Το κύριο όμως έργο του, ήταν η μελοποίηση νέων μελών, πάνω σε πατροπαράδοτες Βυζαντινές γραμμές και την Πατριαρχική Παράδοση και νοοτροπία. Έτσι, εκτός από την Οκτώηχο, Τριώδιο, Μεγ. Εβδομάδα, Πεντηκοστάριο, όλο το Εορτολόγιο του Ενιαυτού, Καταβασίες και Δοξολογίες (Αργές και Σύντομες), είχε ηχογραφήσει όλα τα Προσόμοια, Προσομοιακά Απολυτίκια και τους Ειρμούς όλων των Κανόνων του Ενιαυτού, καθώς επίσης, έχει συνθέσει σε καθαρά δική του μουσική σύνθεση, βασισμένη πάντα στην Πατριαρχική νοοτροπία, πάμπολλες σειρές μαθημάτων, όλων των ειδών.
Οι επαΐοντες που έχουν μελετήσει στο σύνολό του αυτό το έργο, το οποίο αποτελείται από περισσότερους από 24 ογκώδεις τόμους και το οποίο έχει αρχίσει σιγά – σιγά, να προχωρεί προς την έκδοσή του, βεβαιώνουν ότι εάν αθροίσουμε το συγγραφικό έργο, όλων μαζί των Μουσικοσυνθετών, από την Άλωση της Πόλης μέχρι σήμερα, είναι αμφίβολο, άν θα πλησιάσει στό 1/3 το πολύ – πολύ, του δικού του έργου.
Ας σημειωθεί επίσης, ότι διατηρούσε το μεγαλύτερο ίσως «Φωνοαρχείο» Βυζαντινής Μουσικής στον Ελλαδικό χώρο (περίπου 480.000 πόδια ταινίες), με τις φωνές όλων των λεγομένων Μεγάλων Πρωτοψαλτών. Αυτό όμως που τον έκανε να ξεχωρίζει κατά πολύ, από τους υπόλοιπους Πρωτοψάλτες και Μελοποιούς της εποχής του και όχι μόνον, ήταν εκτός της μεγάλης ευκολίας, με την οποία μπορούσε και διάβαζε ένα οποιοδήποτε μουσικό κείμενο με την πρώτη ματιά, η ευαισθησία που είχε στα ακούσματα των διαφόρων Εκτελεστών Βυζαντινής – Δημοτικής ή και κοσμικής ακόμη Μουσικής (χωρίς να εξαιρείται και αυτή των Τούρκων ή Αράβων Χανεντέδων), καθώς και η καταπληκτική ικανότητά του, να μεταφέρει άνετα, αυτά που άκουγε στό χαρτί, γραμμένα με τους Χαρακτήρες και τα Σημαδόφωνα της Βυζαντινής Σημειογραφίας.
Είχε τιμηθεί κατά καιρούς, από διαφόρους Φορείς, Μητροπόλεις, Συλλόγους, Ωδεία κ.λ.π. και η συγκομιδή Τιμητικών Διπλωμάτων, μεταλλείων, Πλακετών και το τεράστιο πλήθος, από εγκωμιαστικών προσομοίων από τους Φίλους και Μαθητάς του, είναι αξιοζήλευτα.
Το μεγαλύτερο ίσως γεγονός στη σταδιοδρομία του, συνέβη τον Μάρτιο του 1993, όταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κων/πόλεως κ. κ. Βαρθολομαίος, θεωρώντας θετική, την μέχρι τούδε προσφορά του στη Βυζαντινή Μουσική και γενικότερα στο χώρο της Εκκλησίας και κατόπιν προτάσεως του εκλιπόντος Γέροντος Χαλκηδόνος Μελίτωνος, « κατ’ ιδίαν Πατριαρχικήν αυτού φιλοτιμίαν και προαίρεσιν », του απένειμε το Οφφίκιο του Άρχοντος Πρωτοψάλτου, της Αγιωτάτης Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως, εντελλόμενος όπως « της προσηκούσης τω Οφφικίω τούτω τιμής, πάντοτε και παρά πάντων, απολαύων και αξιούμενος ». Έτσι, πήρε τη θέση του, ανάμεσα στους Οφφικιάλους του Οικουμενικού Θρόνου.
Κατά καιρούς, είχε συνεργαστεί με διάφορα περιοδικά και εφημερίδες, εργαζόμενος σαν Δημοσιογράφος και μάλιστα, ανήλθε στο αξίωμα του Γενικού Γραμματέα, της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού Τύπου. Ειδικότητές του, η πολιτική και η σάτιρα.
Στον Ιεροψαλτικό Τύπο, έχουν δημοσιευθεί πολλά άρθρα, με τα οποία στηλιτεύει, κάθε απόκλιση από τα καθιερωμένα και την Παράδοση. Σε όλα τα άρθρα του, διαφαίνεται η μαχητικότητά του, ενάντια σε κάθε εξτρεμιστή και διαφθορέα της Βυζαντινής μας Μουσικής. Επίσης, είχε συνεργαστεί κατ’ επανάληψη με διάφορους Φορείς και είχε λάβει μέρος, σε πολλές ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, με θέματα, σχετικά με την Εθνική μας Μουσική.
http://orthodoxia.info/news/%CE%B5%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BC%CE%AE%CE%B8%CE%B7-%CE%BF-%CE%AC%CF%81%CF%87%CF%89%CE%BD-%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%BF%CF%88%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B9/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου